Cześć finaliści! Chciałem początkowo wstrzymać się z pytaniami do Was do czasu przeczytania przeze mnie Waszych mów. Jednak zważywszy na fakt, jak bardzo odmienny poziom reprezentują 2 już dostarczone, to wstrzymam się z tym pomysłem.

Alexandrze. Przez pierwszą połowę gry niemal cię nie zauważałem. W moich oczach uaktywniłeś się dopiero od czasu połączenia. Co prawda może być to tylko moje subiektywne odczucie, ale chciałbym prosić o rozjaśnienie... Jak wyglądała Twoja sytuacja i plany w pierwszej fazie rozgrywki?

Nathalie. Gdyby nie "obecność" Anthony;ego, to chyba Ciebie uznałbym za ducha tej edycji. Teraz tymczasem jesteś "tylko" takim pozytywnym duszkiem, który prześlizgnął się do finału stojąc w cieniu Alexa. Powiedz mi o wszystkich swoich inicjatywach, które podjęłaś, rozgraniczając je na udane i pozostające w sferze marzeń.

Jacob. Od początku gry uważałeś się za węża edycji. W mojej opinii, to tylko w połowie słuszna opinia. Chyba każda eliminacja sprawiła, że paliłeś za sobą mosty. Często - co najmniej trzykrotnie - przeskakiwałeś między sojuszami, by osiągnąć swe cele. Myślisz, że sędziowie docenią słuszność obranej taktyki? A może raczej zechcą się zemścić i przez to skończysz z zerem głosów na koncie?

Ponadto. Przechytrzyć. Oszukać. Przetrwać. W grze każdego z Was brakowało mi jednego z tych aspektów.
Alex. Outwit. Niby byłeś chytry, ale tylko tak powierzchownie. Robiłeś blindsidy, acz połowicznie spodziewane. Podaj sytuacje i ich kontekst w których z pełną odpowiedzialnością możesz rzec, że kogoś przechytrzyłeś.
Nathalie. Outplay. Grałaś w moich oczach przynajmniej kryształowo uczciwie. Czy i kogo oszukałaś w kontekście czystej gry nie np. tożsamości?
Jacob. Outlast. Ani razu nie byłeś realnie zagrożony. Gdy jednak czułeś choćby cień zagrożenia - nie umiałeś się w stosunku do tego zdystansować, stawałeś się strasznie irytujący w moim okienku gg. Czy czujesz, że mimo wszystko masz w sobie dar do przetrwania?

Ponadto. Proste i przewidywalne zadanko do wszystkich. Wyobraź sobie, że możesz wykluczyć 1 osobę ze składu sędziowskiego i zastąpić ją kimś z pozycji 11-17. Czy skorzystałbyś z takiej możliwości? Jeśli tak, to jakiego switchu byś dokonał/a. Jeśli nie - dlaczego?

Uważam, że sędziowie docenią prędzej kunszt ciekawie obranej taktyki pełnej nieprzewidywalnych ruchów niż gry osoby, która chowa się w czyimś cieniu i gra pod czyjeś dyktando, a dodatkowo jest czyimś +1. Jeżeli sędziowie życzą sobie zemsty na finaliście, to proszę bardzo, ja nie mam nic przeciwko :) Owszem, zgodzę się z Tobą, że jestem irytującą osobą, która nie umie zdystansować się w sytuacjach stresowych, pracuję jeszcze nad tym. Uważam, że jakiś dar przekonywania mam, aczkolwiek nie wychwalałbym się aż tak, ponieważ nie jestem przesadnie pewną siebie osobą i zadufaną w sobie. Czy wykluczyłbym kogoś ze składu sędziowskiego? Sądzę, że tak, ale tylko ze względu na fakt, że ta osoba była mało aktywna w "życiu" socjalnym Hogwartu, a był to Antek. Zastąpiłbym go Angerbodą, która angażowała się w każde zadanie, uczestniczyła na każdej radzie, brała czynny udział w życiu Hogwartu. To była postać charyzmatyczna i godna zapamiętam pomimo, że irytująca większości osób :)

Ostatnio edytowany przez Jacob McKinnon (2015-02-07 14:38:53)

Obserwując Wasze poczynania w czasie gry oraz finału mogę stwierdzić, że niestety nie mam jednoznacznego faworyta do oddania głosu. Niemniej jednak, jedno z Was już odrzuciłem jako mojego kandydata do zwycięstwa, oczywiście nie zdradzę, o kogo mi chodzi. Wciąż jednak nie jestem do końca przekonany.

Finaliści drodzy, wymieńcie mi każdy z Was po jednym, największym błędzie, jaki popełniliście podczas gry. W końcu wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Ponadto. Wskażcie mi piosenkę, która Waszym zdaniem, najlepiej odzwierciedlała sposób Waszej gry. Po trzecie zaś. Opiszcie mi Waszą reakcję na następujący rozkład głosów w finale:
a) gdy zdobywasz ich 0
b) gdy przegrywasz zwycięstwo 1 głosem
c) gdy zdobywasz je wszystkie.

I ostatnie. Czy uważacie, że w dobie komputerów sztuka czytania zanikła, zwłaszcza wśród dzieci?

Ostatnio edytowany przez Steve Smith (2015-02-09 21:15:08)

Mój największy błąd w Hogwarcie to z pewnością to do czego doprowadziłem w finałowej ósemce/dziewiątce. Całkowicie się wtedy nie spodziewałem, że Victor może mnie okłamać. Nie brałem tego w ogóle pod uwagę. Myślałem, że prędzej mogą mnie oszukać Nat i Martin, a nie on. Byłem okropnie zaślepiony chęcią wykonania tej akcji na Teo, że nic, kompletnie nic nie zauważyłem. A mogłem to zrobić. Mogłem zauważyć, że rozmowy zaczęły się mniej kleić, że były prawie jak wymuszone uprzejmości, ale nie; po co. Lepiej być dalej jak banda brykających bezsensu małpiszonów, w tym przypadku jak jeden...małpiszon, czy tam rycząca krowa. Jak kto woli.

Idąc dalej do piosenki, przez poprzednią godzinę szukałem jakieś pasującej, przekopałem mnóstwo YouTube'a, moją pamięć i wreszcie znalazłem coś co można do mnie przypiąć jak łatkę. Nie daję linku do oryginalnego wykonania, to mi się bardziej podoba: https://www.youtube.com/watch?v=Zphc1HsG_dA
Move in the right direction :D

Getting better one day at a time
I’m moving forward with all of my might

Z każdym kolejnym dniem czułem się coraz lepiej. Gra w tej edycji wyglądała kompletnie inaczej niż w moich poprzednich. Było zadziwiajaco dobrze i to od samego początku...z całą mocą.

One step closer every day at a time
I won’t lose my mind, lose my mind

Mogłem sprawiać wrażenie, że straciłem rozum- lose my mind- i byłem tylko tym charyzmatycznym gnojkiem z gimbazy, ale tak wcale nie było.

Motivation a powerful strength
Hesitation was my first instinct
I got the notion my weakness was
Total devotion, it’s okay because

Moja ulubiona część. Byłem zmotywowany cały czas, zwątpienie się pojawiało, ale ciągle chciałem przeć w tym dobrym  dla mnie kierunku. Zgadzają się też dwa ostatnie wersy. Moją prawdziwą słabością w pewnym momencie mogło być właśnie to całkowite oddanie, przez które nie byłem w stanie dostrzec jak coś nie szło po mojej myśli, ale to okey, bo

Keeping my head up, looking forward
Reminiscing will get you nowhere
Never say never starting over
It’s not perfect but it’s getting closer

Nawet jeśli coś mi się nie udało, starałem się trzymać głowę wysoko i patrzeć w przyszłość. Rozpamiętywanie tego co się zdarzyło....jak w piosence nie zaprowadziłoby mnie donikąd. Nigdy nie mówiłem "nigdy", nie poddawałem się. Zdawałem sobie sprawę, że nie jest perfekcyjnie, ale zbliżałem się trochę do takiego stanu. Nie bardzo, ale zawsze coś. Nic nie może być perfekcyjnie, byłoby wtedy zbyt nudno.

I have faced my fears

Stawiłem czoła przeciwnością. Doprowadziło mnie to do finału i teraz mogę  tylko: Now I can move in the right direction :D.

REAKCJE

a) gdy zdobywasz ich 0- rozczarowanie, nic więcej; tylko tyle bym czuł. W każdym razie byłoby to dla mnie łatwiejsze do zniesienia niż b)
b) gdy przegrywasz zwycięstwo 1 głosem- Czułbym ogromny niedosyt. Świadomość, że zabrakło mi jednego głosu...nawet wyobrażając ją sobie jest bolesna xd.
c) gdy zdobywasz je wszystkie- taka sytuacja jest niemożliwa. Każdy to wie :D Więc (wiem, że nie zaczyna się zdania od więc) byłbym kompletnie zaskoczony. Prawie jak ostatni blindside.

Jeśli sądzisz, że w tobie komputerów sztuka czytania zanikła, zwłaszcza wśród dzieci, to niezawodny znak, że jesteś mugolem!
Przeczytałęm te słowa po raz pierwszy, dawno , dawno temu jak mama czytała Zakon Feniksa a ja nudząc się patrzyłem na tylną stronę okładki XD.

Ja w przeciwieństwie do Jacoba uważam, że sztuka czytania zanika/zanikła/zaniknie w dobie komputerów. To tylko kwestia czasu. I tu nie chodzi o to, że czytać można trzymając klimatycznie wielką, opasłą księgę i czuć zapach kartek czy patrzeć się w ekran monitora i śledzić tekst na super-białym tle. Nie. Chodzi o to, że z biegiem czasu zmieniają sięnasze priorytety. Ludzie nastawiają się na konsumpycjny(jak z podręcznika do geo) styl życia, w którym nie ma czasu na nic. Żyją tylko pracą, pieniędzmi. Od kotleta do klozeta- mówiąc bardzo kolokwialnie. Decydują się na dzieci- ok, ale potem nie mają na nie czasu. Oddają pod opieką babcią, niańkom albo na cały dzień do przedszkola. W domu dają im jeść, a kiedy dzieciątka proszą o bajkę odpowiadają, że są zmęczeni ;_;, a i oczywiście że jutro na pewno coś im poczytają...akurat. Nie każdy jest matematykiem, którego córka zamiast o bajki prosi o równania (pozdrawiam pana W.!). Dzieci dorastają bez czytania, takiego prawdziwego czytania. Niektórzy potrafią nawet wziąc do ręki książkę, mieć ja do góry nogami i być przekonanym, że trzyma się ją dobrze...i to bynajmniej nie na skutek przeczytania Żonglera.
Ludzie jak już to śledzą jakieś pierdoły na internecie pokroju pudelka, czy innego kozaczka. Nie mówię, że to źle. Można to robić, to też jakaś rozrywką, sam czytam czasami jakieś głupoty w internetacie, ale nie na tym polega sztuka czytania. Ma być sztuka, nie mobilne wysypisko. Nie dając młodym pokoleniom przykładu ono nie sięgnie po książkę, nawet w jej cyfrowej wersji. Z góry uzna, że to nudne, głupie, bezsensu i "w ogóle daj mi spokój". Stajemy się mugolami :c; to tego niezawodny znak :D.

Ostatnio edytowany przez Alexander Carrow (2015-02-10 00:45:38)